بررسی ارتباط دیادوکوکاینزیس دهانی و شدت بیماری در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون فارسی زبان

زمینه: بیماری پارکینسون شایعترین اختلال حرکتی درجهان است که اختلال گفتارفلجی کم‌جنبشی را در فرد مبتلا ایجاد می‌کند. 80 الی90درصداین بیماران از اختلالات گفتاروزبان رنج می‌برند. تست دیادو یکی ازرایجترین ابزارهای ارزیابی گفتار اختلالات نورولوژیک، درهرنوع و با هر شدتی است. هدف: هدف این پژوهش بررسی ارتباط دیادوکوکاینزیس دهانی با شدت بیماری است. مواد و روشها: در این مطالعه‌ مقطعی، تحلیلی و غیرمداخله‌ای، 27 فرد مبتلا به بیماری پارکینسون، از میان مراجعان کلینیک اختلالات حرکتی بخش مغز و اعصاب مرکز آموزشی درمانی حضرت رسول اکرم به شیوه‌ نمونه‌گیری دردسترس و با شرط داشتن شرایط ورود به مطالعه انتخاب شدند. ارزیابی میانگین دیادوی تک‌هجا(شیوه فلچر1972)  توسط آسیب‌شناس گفتار و زبان و  ارزیابی شدت بیماری با استفاده از بخش سوم آزمونUPDRSتوسط متخصص مغز و اعصاب انجام شد.دیادو21 فرد سالم که از نظر سن و جنس با بیماران منطبق بودند نیز به عنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز داده‌ها از ضریب  همبستگی اسپیرمن و پیرسون وindependent sample t- test استفاده شد. نتایج: بین دیادو افراد بیمارو سالم تفاوت معنی‌دار وجود داشت (p<0.001) بین میانگین دیادو  تک‌هجا با شدت بیماری ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد (0.065=rs=0.36 ، P). به تفکیک هجاها، صرفا هجای /fa/ باشدت بیماری و زیرآزمون گفتار ارتباط معنی دار نشان داد. از میان زیرآزمونهایUPDRS ، تنها بخش حرکات ضربه‌ای پنجه پا(toe tapping) و دیادو با یکدیگر همبستگی مثبت  داشتند (0.033=rs=0.412, p). در تفکیک جنسی نیز تفاوتی بین زنان و مردان مشاهده نشد. بحث: :سرعت دیادو در افراد مبتلا به پارکینسون در مقایسه با افراد سالم  کاهش می یابد.جنسیت در میانگین دیادو  تک‌هجا افراد مبتلا به پارکینسون تاثیری ندارد.بین میانگین دیادو  تک‌هجاو شدت بیماری، بر اساسUPDRS-III همبستگی وجود ندارد.